De documentaire “Dit is alles” over Doe Maar (2013) geeft een prachtig voorbeeld van hoe samenwerking fout kan gaan door een gebrek aan goede communicatie en een onvermogen of onwil om goed te ‘onderhandelen’.
Want hoe vreemd is dit…:
De hoofdrolspelers in Doe Maar waren natuurlijk Ernst Jansz en Hennie Vrienten. Ernst was de klassieke ‘hippie’, die jarenlang met zijn band ‘CCC inc’ in een commune had gewoond in de Brabantse Peel.
Toen Hennie Vrienten bij Doe Maar kwam veranderde de band behoorlijk. Hennie was veel meer een commerciële jongen dan de andere bandleden. Ook bij Hennie stond creativiteit hoog in het vaandel, maar… er moest wel geld verdiend worden! Het succes is bekend. Over de afloop is voornamelijk bekend dat de heren het wel zat waren om voor flauwvallende meisjes van 12 te spelen. Er speelde echter ook iets anders mee:
Hennie en Ernst schreven bijna alle nummers van Doe Maar. De royalty’s gingen dus hun kant op. Er werd op een gegeven moment voorgesteld dat de royalty’s gewoon in de pot zouden gaan, om deze vervolgens keurig onder alle bandleden te verdelen. Toen ik dat hoorde wist ik wel wie dat voorstelde: Die oude commune-hippie natuurlijk! En die commerciële Hennie was daar natuurlijk op tegen! Maar nee, het was andersom! ???
Wat speelde er mee? Hennie wilde een deel van ‘de wrijving uit de band halen’ door de royalty’s te gaan delen. Op korte termijn wellicht een persoonlijk ‘verlies’, op de lange termijn mogelijk de redding van de band, en dus ‘winst’.Waarom wilde Ernst Jansz dat dan niet? Voor hem ging het eigenlijk ook helemaal niet om het geld. Het ging hem om zijn creatieve identiteit. Hij wilde zijn naam gewoon onder het nummer als hij dat geschreven had. Hij voelde zich al wat ‘bedreigd’ in zijn status door de (ook) populaire Hennie en hield daarom vast aan zijn ‘status’. Niks delen dus. Gevolg? De oude creatieve samenwerking kwam tot een einde. Voorheen kon Ernst met een grove schets van een song komen, en dan bewerkten Hennie en de anderen dat tot een definitief lied. En omgekeerd. Daar stopte Hennie prompt mee toen Ernst weigerde om de royalty’s te verdelen: “Als je denkt dat je het zo goed allemaal alleen kunt, dan doe je het ook maar alleen!”
Dat werd dus niks. De uitgebrachte LP flopte. Alhoewel Hennie daarmee een soort ‘gelijk’ haalde, voelde het bij hem als een verraad naar zijn vrienden. “We kunnen er ook mee stoppen… dan zijn we allemaal uit ons lijden verlost…”. En zo gebeurde het…
In de training Teams on Track wordt de mediation-structuur behandeld. Bij een goede ‘inventarisatie’ had Doe Maar hier zeker beter uit kunnen komen.
Zie ook het Blog over The Eagles… Hetzelfde laken een pak…
Geef een reactie